Twee handen aan een ragdun touw
De dunne draad des levens
Daar had jij je aan vastgeklemd
Hopend, wachtend en onwetend
Hopend dat het goed zou gaan
Vechtend voor je leven
Onwetend dat de tand des tijds
Je touw had doorgevreten
Toen kwam je eind,
je touwtje brak
het einde van het bestaan
En toen ben je heel stilletjes, maar trots
je eigen weg gegaan....
